تاثیر موبیلیزاسیون عصب بر یافته های بالینی در افراد مبتلا به سندروم تونل کارپ

هدف: در سال های اخیر استفاده از تکنیک های موبیلیزاسیون عصب در فیزیوتراپی گیرافتادگی های اعصاب محیطی مطرح شده است. در این مطالعه سعی شد تا تأثیر افزودن تکنیک های موبیلیزاسیون عصب به مدالیته های فیزیوتراپی بر جنبه های مختلف ارزیابی بالینی مبتلایان به سندرم تونل کارپ بررسی شود. روش بررسی: در این کار آزمائی بالینی، ۲۰ بیمار مبتلا به سندرم تونل کارپ به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و درمان تقسیم شدند. در هر دو گروه به مدت ۴ هفته از اسپلینت استراحت، دستگاه تحریک الکتریکی پوستی و اولتراسوند استفاده شد. در گروه درمان، علاوه بر مدالیته های فیزیوتراپی از تکنیک های موبیلیزاسیون عصب استفاده شد. مقیاس شدت سمپتوم ها، مقیاس بصری درد، مقیاس وضعیت عملکردی، علامت فالن، تانسیون عصب مدین، و زمان های تأخیری هدایت دیستال حسی و حرکتی عصب مدین مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون های کولموگروف-اسمیرنوف، تی زوجی، تی مستقل و مک نمار برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: مقیاس شدت سمپتوم ها، مقیاس بصری درد، تانسیون عصب مدین و علامت فالن در هر دو گروه کنترل (به ترتیب p=0/001, p=0/031, p=0/011, p=0/028) و درمان (به ترتیب ۰/۰۰۱>p>۰/۰۰۱, p>۰/۰۰۱, p>۰/۰۰۸, p) بهبود یافتند؛ اما مقیاس وضعیت عملکردی (۰٫۰۰۱>p) و زمان تأخیری دیستال حرکتی (۰/۰۱۵=p) تنها در گروه درمان بهبود یافت. تانسیون عصب مدین (۰/۰۰۱=p) و مقیاس وضعیت عملکردی (۰/۰۰۴=p) در گروه درمان بهبودی بیشتری را نشان داد؛ اما اختلاف معناداری بین دو گروه از لحاظ سایر متغیرها مشاهده نشد. نتیجه گیری: مدالیته های فیزیوتراپی و موبیلیزاسیون عصب هر یک تأثیر مفیدی بر یافته های ارزیابی ذهنی و فیزیکی سندرم تونل کارپ دارند. افزودن تکنیک های موبیلیزاسیون عصب به برنامه فیزیوتراپی معمول باعث افزایش اثرات سودمند درمانی می شود.